Τις προηγούμενες μέρες πέρασα ένα mini (πολύ mini) κρυωματάκι. Χθες δεν άκουγα από το δεξί αυτί και το ένιωθα “νεκρό”, χωρίς να με πονάει όμως καθόλου.
Επειδή υποψιάστηκα για ωτίτιδα (με “χτυπάει” πολλές σε ωτίτιδα μετά από κρυωματάκια κλπ) πήγα σήμερα στο τοπικό ιατρείο του ΙΚΑ της γειτονιάς μου. Με κοιτάει 3 δευτερόλεπτα ο γιατρός, “εξωτερική ωτίτιδα” μου λέει.
Με ρώτησε αν έχω κάποιο πρόβλημα με κάποια συγκεκριμένη αντιβίωση (πχ αλλεργία), του απαντάω αρνητικά, μου γράφει μία αντιβίωση και ένα σπρέυ και φεύγω.
Πάω στο φαρμακοποιό μου, του δίνω τη συνταγή, αλλά η αντιβίωση αυτή δεν υπήρχε. Επί λέξη μου είπε: “Καλά αυτή την αντίβιωση βρήκε να σου δώσει;”, εννοώντας ότι πρόκειται για μία από τις πιο δυσεύρετες αντιβιώσεις. Έτσι την αντιβίωση θα την έχω αύριο νωρίς το πρωί, αφού ούτε άλλα φαρμακεία της γειτονιάς μου την είχαν.
Συμπέρασμα: Οι γιατροί (όχι όλοι) παίρνουν προμήθειες από τα φάρμακα που “γράφουν”. Πού να το ξερα να του έλεγα καμία από τις αντιβιώσεις που έχω πάρει κατά καιρούς και δεν είναι.. “δυσεύερετες”.. Έχε χάρη κύριε Παύλο που τα ιατρεία του ΙΚΑ είναι λίγο μακριά από το σπίτι μου και βαριέμαι με τη ζέστη να ξαναέρθω εκεί πάνω, αλλιώς θα ερχόμουν και θα μου έγραφες άλλη, ηλίθιε!