Τον τελευταίο καιρό μαζί με την οικονομική κρίση έχουν κάνει την εμφάνισή τους άλλες δύο λέξεις, νομίζω πολύ χειρότερες και πολύ βαρύτερες από την κρίση. Η κρίση μπορεί να είναι η αιτία ή ίσως και το πρόσχημα για μερικούς στο να προβούν σε μαζικές απολύσεις.
Ναι, λοιπόν, ο όρος “μαζικές απολύσεις” είναι αυτό που ακούω και διαβάζω συνέχεια τους τελευταίους δύο μήνες παντού, στις οικονομικές εφημερίδες, στα κανάλια και στα site στο διαδίκτυο.
Ακούω κάτι νούμερα τρελά που πραγματικά δυσκολεύεται να τα συλλάβει το μυαλό μου, εταιρείες πτωχεύουν και απολύουν τους εργαζόμενους κατά χιλιάδες, άλλες πάλι προκειμένου να μειώσουν το κόστος παραγωγής απολύουν εργαζόμενους χωρίς να ενδιαφέρονται για το τι θα κάνουν ή πως θα ζήσουν.
Προχθές άκουσα ότι η Bank of America σκοπεύει να απολύσει το 11% των εργαζομένων της, που ανέρχεται περίπου σε 35.000 άτομα. Συνέχεια διαβάζουμε για αυτοκινητοβιομηχανίες που σταματούν τη λειτουργία τους για κάποιο διάστημα ή μειώνουν την παραγωγή τους προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην οικονομική κρίση.
Ακόμα και εταιρείες που ούτε καν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι έχουν οικονομικά προβλήματα, όπως η Sony προχωρούν σε δραστικές μειώσεις θέσεων εργασίας. Μόνο τον τελευταίο χρόνο περίπου έχουν χαθεί στις ΗΠΑ πάνω από 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Γνωρίζω παιδιά που έχουν τελειώσει πολύ γνωστές οικονομικές σχολές του εξωτερικού και έχουν ξοδέψει χιλιάδες ώρες πάνω από τα βιβλία τους, που αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να βρουν δουλειά, γιατί πολύ απλά όλοι κάνουν περικοπές και προσπαθούν να μειώσουν τα έξοδα τους.
Πραγματικά, έχει σκεφτεί κανείς τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι απολυμένοι; Πού θα βρουν δουλειά; Ή πώς θα ζήσουν;