Guest Post από την Άννα Πέκου (φοιτήτρια δημοσιογραφίας)
“Δε θα μείνει κανείς, το ποτάμι ξεχείλισε να το… Δε θα μείνει κανείς, θα τα πάρει ο Θεός ό,τι χτίσαμε…” και η παράσταση αρχίζει…
Αυτόν τον χειμώνα ο Λάκης Λαζόπουλος ανεβαίνει πάνω στη στέγη. Ακολουθώντας ακριβώς την πορεία του μέσου Έλληνα. Η διάλυση του εμείς, η άνοδος του εγώ, η κάθοδος των συναισθημάτων, το πέρασμα στη διαφθορά, η γελοιοποίηση του Έλληνα στην ιστορία, είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται με καυστικό χιούμορ και ανελέητη σάτιρα στον ”Βιοπαλαιστή στη Στέγη”. Παρουσιάζεται στην αίθουσα Αντιγόνη, στο καινούργιο “Θέατρον”, του κέντρου πολιτισμού “Ελληνικός κόσμος”.
Ο Οδυσσέας (Λάκης Λαζόπουλος) είναι ο σύγχρονος Έλληνας που βγαίνει από τα ρούχα του, βγαίνει από το σπίτι του, βγαίνει από τον εαυτό του. Του βγαίνει η ψυχή κανονικά, του τη βγάζουν και του τη δίνουν στο χέρι. Είναι τα βιώματα του, η ζωή που του αρνούνται, η ζωή που τον προσπερνά, η ζωή που τον έμαθαν να ζει… σαν να ζει. Γιός παπά, με τη μάνα του να λύνει και να δένει σε αγοροπωλησίες με κοινό λογαριασμό με την Παναγία. Στο ίδιο παιχνίδι ανήκει και η καλόγρια αδελφή του που είναι μανούλα στις κομπίνες. Ανταλλάσει περιουσίες και ξεπουλάει τα πάντα.
Ο βιοπαλαιστής από τα βιώματά του κουβαλάει πάντα μαζί του την μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέρφια, την γυναίκα, το παιδί, την πεθερά, τους θείους και προσπαθεί να τους βολέψει όλους. Έτσι θα φτάσει στο σήμερα. Εκεί τον συναντάμε στη στέγη του παράνομου σπιτιού του, την ώρα που βουλιάζει, να μιλάει στον άγγελο της φαντασίας του. Το ρέμα ξεχείλισε. Μέσα από το νερό που τα παρασύρει όλα, αναδύονται τα γεγονότα που τον σημάδεψαν.
Ο Οδυσσέας ξεκινά από την πόλη του, την Πρέβεζα. Κάνει μια ληστεία, κατά τη διάρκεια της οποίας συναντά τη γυναίκα της ζωής του και την ερωτεύεται, και μπαίνει στο κυνήγι του χρήματος. Δουλεύει ως βιολιστής σε μπάντα, στην οποία μπήκε με μέσον, γιατί βιολί δεν ξέρει… Όταν όμως γίνεται ταξιτζής και αρχίζει να μεταφέρει λαθρομετανάστες, βγάζει και λεφτά. Και αφού φθάσει ψηλά, ως τη στέγη, αρχίζει να βυθίζεται, να διαλύεται, να τον παρασύρει το νερό και η καταιγίδα.
Το παρελθόν θα του χτυπήσει επιτακτικά την πόρτα και θα του ζητήσει να πάρει θέση. Τότε όλοι και όλα πια, η γυναίκα του, ο γιος του, τα πρόσωπα της ζωής του, μέσα σε ένα φλας μπακ, θα περάσουν από μπροστά του.
Στο πλευρό του η Χρύσα Ρώπα, ως σύγχρονη Πηνελόπη, προσπαθεί να κρατήσει το σπίτι, το παιδί, τη ζωή που χάνεται. Όμως ο έρωτας και η αγάπη συνθλίβονται στα χρόνια της απιστίας και της απληστίας. Ερμηνεύει τη γυναικεία οπτική, αντιπροσωπεύει τη γυναικεία λογική και υψώνει τη γυναικεία φωνή, με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό. Ο θίασος ενδυναμώνεται με τις συμμετοχές νεαρών πρωτοεμφανιζόμενων ηθοποιών που πλαισιώνουν το ζευγάρι και συμπληρώνουν τον βίο του ήρωα.
Η παραγωγή ζηλευτή, από τις μεγαλύτερες στο ελληνικό θέατρο. Με βροχή να πέφτει, παντού νερά, σπίτια που βουλιάζουν, αυτοκίνητα και πράγματα να περιστρέφονται και μια γιγάντια οθόνη περιμετρικά στο βάθος, όπου καθ΄όλη τη διάρκεια της παράστασης προβάλλονται, παράλληλα με τη ζωντανή δράση, τα κινηματογραφικά μέρη. Τα σκηνικά είναι του Γιώργου Γαβαλά και μεταφέρουν τη σκληρή πραγματικότητα σε έναν υδάτινο κόσμο που συνεχώς κινείται. Αυτό το σκηνικό στοίχισε 250.000 ευρώ και αποτελείται από δεκαπέντε μηχανισμούς που βγάζουν νερό στη σκηνή καθ΄όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Τα βίντεο που ετοίμασε ο Αλέξανδρος Γραμματόπουλος αποδίδουν πλήρως το υποκειμενικό βλέμμα του Οδυσσέα την ώρα που βουλιάζει. Τα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου είναι ποτισμένα με την αλήθεια των ηρώων και το άρωμα της καθημερινής ζωής. Οι κινησιολογικές παρεμβάσεις, ένα βήμα μπρος ένα πίσω, είναι του Κωνσταντίνου Ρήγου, οι φωτισμοί (αντανακλάσεις και φωτοσκιάσεις) της Ελευθερίας Ντέκω και τέλος η μουσική είναι του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως και τα τραγούδια που ακούγονται με στίχους του Λάκη Λαζόπουλου.
“…Τώρα δεν προλαβαίνω… Ίσως πω την αλήθεια σε έναν άλλο κόσμο…”
[photos by lakislazopoulos.gr]