Αυτό είναι το πρόσωπο του Doujon Zammit, του 20χρονου Αυστραλού, οποίος, όπως άκουσα, έκανε οικονομία δύο χρόνια μαζεύοντας χρήματα, για να έρθει διακοπές στην Ελλάδα. Ήρθε, πέρασε καλά (ελπίζω), δε θα γυρίσει όμως πίσω ζωντανός. Δε το χωράει το μυαλό μου, εκεί που διασκεδάζεις και περνάς καλά, να σου ΄ρχονται 1, 2, 3, 4, πόσοι ήταν και να σε στέλνουν το νοσοκομείο κλινικά νεκρό!
Και μετά αυτός ο Μεγάλος Πατέρας, που αντί να έρθει και να τα κάνει λίμπα όλα, που το παιδί του ήρθε υγιές και μέσα στη ζωντάνια και θα το γυρίσει στην πατρίδα του νεκρό, δεν είπε τίποτα για την ανοργανωσιά που επικρατεί σε αστυνομία και ιατρική περίθαλψη, μίλησε για πολιτισμό, για καλούς ανθρώπους, για μία χώρα που πρέπει να χαιρόμαστε που ζούμε σε αυτή.
Και δώρισε και τα όργανα του Doujon. Η καρδιά του χτυπάει ακόμα και δίνει ζωή σε έναν άλλο άνθρωπο, ενώ μεταμοσχεύθηκε και ο ένας νεφρός.
Δε μπορώ να σκεφτώ τι νιώθει κάποιος την ώρα που χτυπάει αλύπητα έναν 20χρονο, είτε με κλομπ, είτε με τα χέρια είτε με τα πόδια. Βλέπεις κάποιον, ο οποίος καταρρέει από τα χτυπήματά σου, πώς μπορεί και συνεχίζει και χτυπάει;
Γίνεται πολύς λόγος αυτές τις μέρες για τα club γενικά και τα άτομα που δουλεύουν σε αυτά στην “πόρτα” και στην ασφάλεια γενικότερα. Σίγουρα κάποιοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, σίγουρα κάποιοι το “παίζουν μούρη” επειδή νομίζουν ότι κάποιοι είναι λέγοντας στις γκομενοπαρέες “περάστε μπροστά”, ενώ στις αντροπαρέες “περιμένετε λίγο” ή “δεν μπορείτε να περάσετε”.
Φυσικά δεν είναι σωστό σε καμία περίπτωση να γενικεύουμε. Υπάρχουν άτομα που δουλεύουν πόρτα σαν δεύτερη δουλειά, γιατί έχουν ανάγκη τα χρήματα, άλλοι σπουδάζουν και χρειάζονται χρήματα για να πληρώσουν ενοίκιο ή τη “δωρεάν” παιδεία.