Ακούω, βλέπω και διαβάζω σχεδόν καθημερινά για ανθρώπους που πεινάνε. Σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη. Είτε μιλάμε για Ελλάδα, είτε για Παρίσι, είτε για Ουγκάντα. Είναι ανεπίτρεπτο να βρισκόμαστε ένα μήνα πριν την έλευση του 2009 και να υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε.
Άνθρωποι που δεν μπορούν να καλύψουν μία από τις βασικότερες ανάγκες για να επιβιώσουν. Είναι ανεπίτρεπτο να επιτρέπουν τα κράτη και οι ηγέτες όλου του κόσμου να υπάρχουν άνθρωποι και παιδιά που δεν έχουν να φάνε.
Λεφτά υπάρχουν, όσο και να μιλάμε για οικονομική κρίση.
Στην Ελλάδα δε, δε μπορώ να βλέπω παιδιά να τριγυρνούν στους δρόμους απροστάτευτα πουλώντας χαρτομάντηλα, αντί να πηγαίνουν σχολείο μαζί με άλλα παιδιά για να μορφωθούν και να έχουν ίσες ευκαιρίες για ένα καλύτερο αύριο.
Υπάρχουν φιλανθρωπικοί οργανισμοί και επιφανείς άνθρωποι που προσφέρουν έργο. Απ΄ότι βλέπουμε όμως δεν αρκεί. Τι κάνει η εκκλησία; Με τις τόσες εκτάσεις γης, με την τόσο μεγάλη περιουσία; Τι κάνει ο Αρχιεπίσκοπος, οι Μητροπολίτες και όλοι οι άλλοι που τρώνε με χρυσά κουτάλια και ντύνονται με ράσα χιλιάδων ευρώ, που από κάτω φοράνε πανάκριβα πουκάμισα;
Γίνονται κατά καιρούς, σε εορταστικές περιόδους περισσότερο, τηλεμαραθώνιοι αγάπης από τα ΜΜΕ κλπ. Ούτε αυτοί αρκούν, μαζεύονται χιλιάδες – εκατομμύρια ευρώ, τα οποία καλύπτουν κάποιες ανάγκες για x χρονικό διάστημα. Μετά τι γίνεται;
Το ξαναγράφω: Οδεύουμε προς το τέλος του 2008 κι όμως υπάρχει κόσμος που πεινάει! Γιατί;
[photo by ourcommon]