Εδώ και τρεις εβδομάδες έχει ξεκινήσει ο προεκλογικός πυρετός και εκπρόσωποι όλων των κομμάτων παρελαύνουν από τα πάνελ που έχουν αναλάβει να “εκδικάσουν” τα πεπραγμένα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Ο ελληνικός λαός βαριεστημένα παρακολουθεί και τίποτε δεν φαίνεται πλέον να τον συγκλονίζει. Στο debate των δύο αρχηγών, για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπανδρέου ρώτησε τον συνομιλητή του για τα περίφημα Stage με τα οποία γίνονται -είναι κοινό μυστικό- οι κομματικές προσλήψεις από τα γραφεία και τις γραμματείες των πολιτικών.
Φυσικά σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας ο Κώστας Καραμανλής θα έπρεπε να απαντήσει: Ω! Και εσείς κ. Παπανδρέου με ποιο τρόπο τους διορίζετε; Αν υπάρχει κάτι καλύτερο παρακαλώ, είμαι ανοικτός σε υποδείξεις”. Όμως στην Ελλάδα του 2009 πρέπει να υποκριθεί ότι τέτοια φαινόμενα δεν ευδοκιμούν και μάλιστα τακτικές αυτού του είδους είναι παντελώς άγνωστες. Γνωρίζει πολύ καλά ότι, σε αντίθεση με τον Λούκυ Λουκ, σε αυτό το σενάριο οι σκιές κινούνται πιο γρήγορα από τον ίδιο.
Και το κοινό αδιαμαρτύρητα, αθόρυβα, παρακολουθεί, μάρτυρες ενός εγκλήματος που κανείς δεν θέλει να καταγγείλει. Τουλάχιστον όχι φωναχτά. Μην προκαλέσουμε και πανικό στην κοιμώμενη μάζα.
Και αυτό γιατί φοροδιαφεύγουμε και στη συνέχεια αναρωτιόμαστε τι κάνει αυτό το κράτος με τους φόρους μας. Παίρνουμε φακελάκια από τους ασθενείς μας και διαμαρτυρόμαστε για τη νοσηρή κατάσταση της υγείας. Κάνουμε ιδιαίτερα στους μαθητές μας και κατακρίνουμε τα προβλήματα της παιδείας. Ψηφίζουμε οικογενειακώς έναν υποψήφιο για να βολέψουμε το καμάρι μας που θα διέπρεπε αν υπήρχε αξιοκρατία. Πλουτίζουμε και σφυρίζουμε αδιάφορα, συνεχίζοντας να μεγαλώνουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Δεν φωνάζουμε όσο η φωτιά καίει το σπίτι του διπλανού μας. Δυστυχώς, όμως, κάποια στιγμή οι φλόγες θα φτάσουν και στο δικό μας σπίτι και τότε θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει κανείς να φωνάξει για εμάς…
Υ.Γ.: Η ψήφος έχει φωνή. Άφησέ την να ακουστεί.