Γράφει ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος
Υπήρξε μια όμορφη, μακρινή εποχή που το κινητό χρησίμευε μόνο για να παίρνεις τηλέφωνα. Μετά άρχισε να στέλνει μηνύματα. Να τραβάει φωτογραφίες. Να παίζει μουσική. Να μπαίνει στο Ίντερνετ. Να σου βρίσκει ποιος γκόμενος είναι διαθέσιμος σε απόσταση 100 μέτρων γύρω σου.
Και πλέον να σου κάνει και καφέ όπως διάβασα κάπου για το νέο iPhone, που δίνει λέει εντολές μέσω bluetooth στην καφετιέρα να ‘χεις τον καπουτσίνο σου αφράτο. Λογικό. Αφού τον βρήκες τον γκόμενο και τον πήδηξες με το κινητό να μην πιεις κι ένα καφέ με το τσιγάρο σου μετά; Κι αν δεν τον βρεις τον γκόμενο, δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέσαι. Βάζεις το κινητό στη δόνηση, το χώνεις μέσα σου, λες σε έναν κολλητό να σου τηλεφωνεί και είναι έτοιμη η ικανοποίηση.
Όπως και να ‘χει το θέμα είναι πως τα κινητά τηλέφωνα, το τελευταίο πλέον που φαίνεται να ενδιαφέρει τον αγοραστή τους αν μπορούν να κάνουν, είναι το να τηλεφωνούν. Οι πωλήσεις των smartphones εκτινάσσονται στα ύψη, όλο και περισσότεροι περνάνε περισσότερο χρόνο, ως και όλη τους τη μέρα, συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο, και αισθάνονται μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, θεωρώντας την ιδιωτικότητα σαν κάτι που αφορά μόνο τους άνω των 50 ετών.
Σαν έναν πιτσιρικά που είδα σε μπαράκι να περνάει όλο του το βράδυ κάνοντας τσίκι τσίκι πάνω στα πλήκτρα του κινητού του. «Έτσι κάνουμε εμείς η νέα γενιά», μου απάντησε όταν τον ρώτησα για ποιο λόγο μπήκε στον κόπο να βγει έξω αφού όλη την ώρα ήταν «μέσα». Τη στιγμή που η δική μου νέα γενιά, το μόνο που την ένοιαζε όταν έβγαινε έξω ήταν να πηδηχτεί. Να μη σου πω ότι ακόμα μας νοιάζει, γιατί θα ανοίξουμε ένα άλλο, μάλλον άκομψο κεφάλαιο όσον αφορά τη συνέπεια ηλικίας και επιθυμιών.
Τα τελευταία χρόνια, οι συσκευές κινητών τηλεφώνων, μου θυμίζουν όλο και περισσότερο την εποχή που ήμουν φοιτητής στη Ρουμανία. Με τις πουτάνες της περιοχής και τους νεόπλουτους νταβάδες μετά την πτώση του Τσαουσέσκου, να απιθώνουν πάνω στο τραπέζι των εστιατορίων, πέντε πέντε τα πακέτα Marlboro για να δείξουν πως το «φυσάνε» το χρήμα. Ακόμα κι αν δεν καπνίζανε καθ’ όλου.
Ακριβώς το ίδιο με τα κινητά.
Όπου κι αν πας, σε εστιατόριο, θέατρο, σουβλατζίδικο, όλοι μα όλοι απιθώνουν τα κινητά τους φάτσα κάρτα, όσο πιο φανταχτερά, τόσον πιο πολύ απιθωμένα. Σαν να περιμένουν ακόμα και στις 3 το πρωί, επείγον τηλεφώνημα από την κλινική που ξεγεννάει η γυναίκα τους. Που αν ξεγεννάει από στιγμή σε στιγμή η γυναίκα σου, κι εσύ μπεκροπίνεις, είσαι μαλάκας. Και φαίνεσαι με την επίδειξη του σούπερ ντούπερ κινητού σου.
Που είναι αμφίβολο αν το έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ για κάτι άλλο, από το να παίρνεις τηλέφωνο. Άντε και να τραβήξεις φωτό και βίντεο. Το οποίο είναι μια άλλη πληγή.