Όντας κάτοικος Ιωαννίνων, ο κινηματογράφος της πόλης έφερε μόνο το «Αν…» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη αυτή την εβδομάδα (άρα ακυρώνεται η δυνατότητα της επιλογής) και έτσι πήγα και το είδα ως τη μοναδική πρεμιέρα της εβδομάδας εδώ.
Ένα παραμύθι για τις σχέσεις, με κεντρικούς ήρωες δύο νέους ανθρώπους της σημερινής εποχής, τον Δημήτρη και τη Χριστίνα, και με αφηγητές σε αυτό το παραμύθι δύο από τους πιο αγαπημένους ήρωες μίας παλαιότερης εποχής. Τον Αντωνάκη και την Ελενίτσα Κοκοβίκου από την γνωστή ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Γίνονται οι δύο κεντρικοί αφηγητές και λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα στη γενιά του τότε και του σήμερα. Η μία γενιά δίνει την σκυτάλη στην επόμενη, σε μία εποχή που όλα μοιάζουν βιαίως να επιστρέφουν στο τότε.
Παπακαλιάτης sounds really bad to me… Εισβάλλοντας στην αίθουσα, οι ενδοιασμοί και οι προκαταλήψεις μου προς το κινηματογραφικό ποιόν που επρόκειτο να παρακολουθήσω γνώριζαν συνεχώς μόνο αύξουσα πορεία, κακό αυτό! Μολονότι με την πάροδο τις ώρας και των παράλληλα αντιφατικών διαδοχικών καταστάσεων, ένα συναίσθημα συμπάθειας άρχιζε να σκιρτίζει από μέσα μου. Όχι ότι στο τέλος λάτρεψα το πρώτο κινηματογραφικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Mr. Χριστόφορου, αλλά θα ήταν κακία να πω ότι με χάλασε κιόλας…
Στα συν, πολύ εύκολα κατανέμονται η αναπάντεχα όμορφη μουσική επένδυση με νοσταλγικές μελωδίες της εποχής του ’60 και ποικίλες σύγχρονες εύστοχες μουσικές επιλογές, τα νεοκλασικά σπίτια και καφενεία της Πλάκας, που αναδύουν μια άλλη εποχή μακριά από την οικονομική κρίση της σημερινής Αθήνας και τέλος κάποιες, σαφώς ελάχιστες, φιλοσοφικές συζητήσεις από θέματα ανεργίας μέχρι και την ουσία της αληθινής αγάπης μεταξύ ζευγαριών μέσω του αέναου τροχού της ζωής.
Στα πλην συνεπώς η φλυαρία και η μεγαλομανία της σκηνοθεσίας καθώς και τα αμέτρητα κλισέ φθηνού μελοδραματισμού που χαρακτήριζαν κάθε σειρά του Χριστόφορου, ως πρωτίστως, δεν μου ξενίζει καθόλου που τα συναντάμε και εδώ. Όμως, διάφορες αμπελοφιλοσοφίες αγνού κοινότοπου αναμασήματος λαϊκισμού, κάποιες επιτειδευμενες ερμηνείες και κάτι σεναριακές ευκολίες προσδίδουν απλόχερα στο «Αν…» τον τίτλο της «τηλεταινίας».
Ο λόγος που το αποτέλεσμα τείνει προς το μέτριο είναι ο προφανής λόγος του ασύμμετρου κινηματογραφικού πρωτολείου του σκηνοθέτη και η υπερφιλόδοξη του απόπειρα βελτίωσης του ελληνικού αντί-ποιοτικού σινεμά, αλλά είς μάτην.
Όσοι αγαπούν τις σειρές του Παπακαλιάτη δεν θα απογοητευτούν… Οι υπόλοιποι; Εεε, θα δείξει «Αν» θα τους αρέσει!
Δείτε το trailer!
Βαθμολογία: 6/10
Στέλιος Κοτούμπας
Επισκεφθείτε το blog του Στέλιου: moviegeak.wordpress.com